Το 2001 όλες σχεδόν οι εφημερίδες του τόπου μας είχαν πρωτοσέλιδο το κωφό μαθητή, Κύπρο Ε. Πίτσιλλο που απέκτησε την Ευρωπαϊκή Άδεια Οδήγησης Ηλεκτρονικού Υπολογιστή (ECDL European Computer Driving License).
Ο Κύπρος ήταν ο μοναδικός κωφός σε ολόκληρο τον κόσμο που απέκτησε το ευρωπαϊκό δίπλωμα ECDL. Παρακάθισε στις εξετάσεις, λύνοντας το κανονικό εξεταστικό δοκίμιο και ακολούθησε τους κανονισμούς που ισχύουν για όλους τους υποψήφιους.
Ολόκληρη η Κύπρος είχε ακούσει για τον Κύπρο και οι άνθρωποι που τον συναντούσαν στο δρόμο του έλεγαν συγχαρητήρια, τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν. Σε πολύ λίγες μέρες ο Κύπρος έγινε πολύ γνωστός όσο κανείς άλλος και όλοι μιλούσαν με μεγάλο θαυμασμό για το πρόσωπο του. Μετά την δημοσίευση της μεγάλης του επιτυχίας λογικό θα ήταν να ανοίξουν κάποιες πόρτες για εκείνον.
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά.Ο Κύπρος μιλά στον Ant1 για τη ζωή και το παράπονο του:
«Γεννήθηκα στις 9.2.1983 στο χωριό Δασάκι Άχνας και έχω τέσσερα αδέρφια. Γεννήθηκα απόλυτα υγιής αλλά όταν ήμουν δυο χρονών, αρρώστησα. Η ασθένεια που πέρασα, μου δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στα τύμπανα των αυτιών μου. Οι γονείς μου έτρεξαν παντού, ακόμα και Αγγλία αλλά όλοι οι γιατροί έλεγαν ακριβώς το ίδιο:
«Δυστυχώς 95% το παιδί σας θα μείνει κωφό και ένα μόνο 5% υπάρχει πιθανότητα να γίνει καλά»
Πήγα στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου αλλά επειδή ήμουν υπερκινητικός και ο μοναδικός κωφός τότε στο σχολείο και επειδή δεν υπήρχε η κατάλληλη μονάδα αλλά και η απαραίτητη βοήθεια για μένα, φοίτησα μόνο τέσσερα χρόνια.
Έπειτα, πήγα στο σχολείο του Άγιου Γεώργιου στην Λάρνακα που είχε ειδική μονάδα για κωφά παιδιά. Ακολούθως πήγα στη Διανέλλειο Τεχνική Σχολή όπου εκεί υπήρχαν και άλλοι κωφοί. Τελείωσα ηλεκτρολόγος οικιακών συσκευών και μετά πήγα κολλέγιο.
Ποτέ δεν ένιωσα κάποιον να με κοροϊδεύει όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μαθητής. Όλοι με σέβονταν και με αγαπούσαν πολύ. Σε εμένα όμως άρεσε να είμαι μόνος και όταν ερχόμουν από το σχολείο πετούσα τη βαλίτσα στο σπίτι, έπιανα το σκυλάκι μου και πήγαινα βόλτα.
Μετά κατέληγα να παίζω μονός space στο καφενείο του χωριού. Όταν η μητέρα μου είπε σε μια από τις δασκάλες μου πως δεν διάβαζα αλλά μου άρεσε να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια τα απογεύματα, της πρότειναν να με στείλει να μάθω ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Το 1996 πήρα το πρώτο μου δίπλωμα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το τελευταίο το 2001.
Πήγα στο δημοτικό σχολείο του χωριού μου αλλά επειδή ήμουν υπερκινητικός και ο μοναδικός κωφός τότε στο σχολείο και επειδή δεν υπήρχε η κατάλληλη μονάδα αλλά και η απαραίτητη βοήθεια για μένα, φοίτησα μόνο τέσσερα χρόνια.
Έπειτα, πήγα στο σχολείο του Άγιου Γεώργιου στην Λάρνακα που είχε ειδική μονάδα για κωφά παιδιά. Ακολούθως πήγα στη Διανέλλειο Τεχνική Σχολή όπου εκεί υπήρχαν και άλλοι κωφοί. Τελείωσα ηλεκτρολόγος οικιακών συσκευών και μετά πήγα κολλέγιο.
Ποτέ δεν ένιωσα κάποιον να με κοροϊδεύει όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν μαθητής. Όλοι με σέβονταν και με αγαπούσαν πολύ. Σε εμένα όμως άρεσε να είμαι μόνος και όταν ερχόμουν από το σχολείο πετούσα τη βαλίτσα στο σπίτι, έπιανα το σκυλάκι μου και πήγαινα βόλτα.
Μετά κατέληγα να παίζω μονός space στο καφενείο του χωριού. Όταν η μητέρα μου είπε σε μια από τις δασκάλες μου πως δεν διάβαζα αλλά μου άρεσε να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια τα απογεύματα, της πρότειναν να με στείλει να μάθω ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Το 1996 πήρα το πρώτο μου δίπλωμα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και το τελευταίο το 2001.
Στο δημοτικό γνώρισα και την Σταυρούλα τη γυναίκα μου, έχουμε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Ούτε και εκείνη γεννήθηκε κωφή αλλά αρρώστησε μετά όπως και εγώ. Από τότε είμαστε μαζί, μεγαλώσαμε μαζί. Την αγάπησα πάρα πολύ και το 2007 παντρευτήκαμε.
Μαζί αποκτήσαμε δύο παιδάκια, ευτυχώς υγιέστατα. Η οικογένεια μου είναι ότι πιο όμορφο και σημαντικό έχω στη ζωή μου, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο πέρα από αυτούς. Το μεγαλύτερο μου παράπονο είναι πως όλα αυτά τα χρόνια, όσο και αν προσπάθησα, δεν βρήκα μια μόνιμη δουλειά για να μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου.
Γιατί από το 2001 δεν θέλησε κάποιος να με προσλάβει στην εταιρεία του; Τους εμπόδιζε το πρόβλημα μου; Στεναχωριέμαι πάρα πολύ και ελπίζω στο Θεό πως σύντομα θα καταφέρω να βρω μια μόνιμη δουλειά»
Γιατί από το 2001 δεν θέλησε κάποιος να με προσλάβει στην εταιρεία του; Τους εμπόδιζε το πρόβλημα μου; Στεναχωριέμαι πάρα πολύ και ελπίζω στο Θεό πως σύντομα θα καταφέρω να βρω μια μόνιμη δουλειά»
ΠΗΓΗ: http://www.ladytimes.com.cy/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου